Jezus przyniósł przesłanie pokoju do dżahadu

Hadrian kazał też Jezusowi Mesjaszowi zanieść do jahadu nowe przesłanie pokoju i przebaczenia. Celem było skłonienie ich do zaprzestania walki z Rzymem. Punktem wyjścia dla nauk Hadriana było to, że Mesjasz wyniósł oryginalną orficką doktrynę Logosu jako siły miłości, która przenikała i łączyła wszystko. To przesłanie było próbą rozbrojenia żydowskiej filozofii pobożności, która opierała się na nienawiści i separacji.

Hadrian uczynił ze swojej Ewangelii tajemnicę. Ojciec, z którym Jezus stał się jednością, był Logosem filozofów i obiecał zesłać Parakleta, który był Duchem Prawdy sławionym w orficyzmie. Hadrian starał się przeciwstawić żydowskiemu poglądowi na Mesjasza jako wojowniczego przywódcę w świętej wojnie przeciwko poganom, opisując Jezusa zamiast tego jako pokojowego filozofa i wtajemniczonego mistrza orfickiej tajemnicy.

Misterium to zostało opisane jako wesele wzorowane na misterium Dionizosa i innych, a jego skonsumowanie polegało na tym, że adept Jezus stał się jednym z Ojcem, wzorowanym na greckich filozofiach misterium.

Jezus był również opisywany jako bezpośredni obraz Pitagorasa w postaci długowłosego filozofa, który nosił białe szaty, który został poczęty przez boską moc, który nauczał w alegorii do jednej grupy uczniów i w prostych słowach do innej, który nakłaniał swoich do nadstawiania drugiego policzka i który promował złotą regułę Pitagorasa.

Hadrian stworzył nowy kult dla Mesjasza

Cesarz Hadrian stworzył nowy kult Mesjasza i rozpowszechnił swoje nowe przesłanie pokoju i pojednania, czyli to, co obecnie nazywa się Diatessaronem, na obszarach najbardziej zainfekowanych przez organizację jahadu, takich jak Rzym, Aleksandria, Azja Mniejsza i Judea. Niektórzy mesjanistyczni Żydzi (judeochrześcijańscy ewangeliści) zostali nawróceni na nową wersję wiary w Mesjasza, ale byli prześladowani przez sprawiedliwych z Yahadu. Pierwotne chrześcijaństwo zostało wymazane w trzeciej wojnie żydowskiej, ale chrześcijaństwo rzymskie żyło dalej

Jahad w przeważającej większości odmówił przyjęcia ewangelii Hadriana, że Mesjasz, dla którego walczyli, aby przygotować drogę, już przyszedł i był filozofem i apostołem pokoju. Szymon bar Kochba ogłosił się Mesjaszem i królem odnowionego Izraela w Judei w 132 roku. Imię bar Kochba (syn gwiazdy) nawiązywało do tego, że to właśnie on wypełni tzw. proroctwo gwiazdy.

Cesarz Hadrian stoczył trzecią zaciętą wojnę żydowską w Judei między 132 a 135 rokiem przeciwko Szymonowi bar Kochbie i jego religijnym wojownikom. Powstanie doprowadziło do eksterminacji lub wypędzenia większości ludności żydowskiej z tego terenu. Militarna walka Jahwe o przygotowanie drogi dla Mesjasza zakończyła się teraz po ponad 230 latach, a pierwotni chrześcijanie zostali w ten sposób wymazani. Więcej informacji na stronie https://stacja7.pl/wydarzenia/v-kongres-nowej-ewangelizacji-bedzie-poswiecony-rodzinie/

Tak więc do czasu śmierci Hadriana w 138 roku, pierwotni chrześcijanie (jahad, żydowscy chrestiani) zostali wymazani. Pozostał jednak nowy kontrkościel Hadriana, z nową ewangelią Mesjasza, którą próbował szerzyć wśród Żydów.

Dowody na to, że Hadrian stworzył oryginalną Ewangelię

O tym, że Diatessaron był pierwotną Ewangelią świadczy fakt, że:

1. Nie ma żadnych śladów historycznych, które wskazywałyby na istnienie jakiejkolwiek ewangelii przed panowaniem cesarza Hadriana.
2. Powielone fragmenty w Ewangeliach Nowego Testamentu wskazują, że pierwsze trzy Ewangelie muszą mieć wspólne pochodzenie.
3. Chociaż czwarta ewangelia nie zawiera zdublowanych fragmentów w taki sam sposób jak pozostałe trzy, to jednak zawiera fragmenty, które łączą się z oryginalną narracją we wspólnym pochodzeniu wszystkich czterech ewangelii.
4. Na obecność tego wspólnego pochodzenia w Diatessaronie wskazuje fakt, że różne wydarzenia miały w tym tekście bardziej logiczny i spójny opis niż w obecnych Ewangeliach.
5. Kluczowe fragmenty Diatessaronu – takie jak Kazanie na Górze, historia uwięzienia Jezusa, historia Ostatniej Wieczerzy i historia pojawienia się Jezusa po ukrzyżowaniu – zostały w późniejszym czasie rozdzielone pomiędzy różne Ewangelie. Świadczy to o tym, że Diatessaron zawiera początki opowieści.

Cesarz Hadrian był jedynym, który miał środki i możliwość stworzenia ewangelii o Jezusie, będąc w stanie nakazać uczonym w swoim gabinecie stworzenie ewangelii. Miał też w swoim gabinecie księgi Józefusa (Tyberiusza Aleksandra) i mogli z nich wykorzystać fakty historyczne w nowej ewangelii.

Hadrian był też jedynym, który miał motyw stworzenia ewangelii o tym, że Jezus jest Mesjaszem i jednocześnie był świeckim członkiem dżahadu, który głosił kazania z własnych pism, przyniósł przesłanie, że członkowie dżahadu zaakceptują Rzymian, wypełnił wszystkie żydowskie proroctwa, był filozofem i apostołem pokoju. Motywem działania Hadriana było spacyfikowanie wojowniczego dżahadu, który zagrażał przetrwaniu Rzymu poprzez ciągłą walkę, aby przygotować drogę dla Mesjasza.

Dowody na to, że Hadrian stworzył kult Jezusa

Nie ma historycznych śladów, by przed panowaniem cesarza Hadriana istniały jakiekolwiek zgromadzenia chrześcijańskie typu rzymskiego. Najwcześniejsze zgromadzenia chrześcijańskie typu rzymskiego powstały na terenach najbardziej zainfekowanych przez organizację Dżihad, takich jak Aleksandria, Rzym, Azja Mniejsza i Palestyna.

Większość kościołów wczesnochrześcijańskich spoczywa na fundamentach sanktuariów Mitry, zarówno pod względem konkretnym w postaci pozostałości archeologicznych, jak i pod względem projektowania sakramentów i planowania kościoła. Wynika z tego, że Hadrian wykorzystał istniejącą organizację kultu Mitry do szerzenia kultu Jezusa.

Cesarz Hadrian był jedynym, który miał motyw, by stworzyć nowy kult Jezusa, który przekształciłby wojowniczych dżahadów w pokojowych filozofów na wzór Jezusa. Motywem była chęć spacyfikowania dżahadu i uniknięcia nowych wojen żydowskich. Cesarz Hadrian był jedynym, który miał środki, aby stworzyć nowy kult Jezusa, ponieważ był głową wszystkich rzymskich kultów i miał pełną swobodę w decydowaniu o tym, jakich bogów należy czcić na terenie imperium.

Cesarz Hadrian był jedynym, który miał możliwość szerzenia ewangelii i kultu Jezusa między rokiem 120 a trzecią wojną żydowską w 135 roku, ponieważ był cesarzem i sam miał całą władzę, aby tworzyć nowe przesłania polityczne i nowe kulty oraz szerzyć je w obrębie imperium.